তামিল ভাষা আৰু সাহিত্য (Introduction to Tamil language and Literature)

 

তামিল ভাষা আৰু সাহিত্য

(Introduction to Tamil language and Literature)

ড॰ বি. বিজয়কুমাৰ

 & অনামিকা ৰাজবংশী

                তামিল শব্দৰ অৰ্থ হ’ল ‘মধুৰ’৷ এই ভাষাটো তামিল ভাষীসকলৰ মাতৃভাষা৷ এই ভাষা দ্ৰাবিড়ীয় ভাষাগোষ্ঠীৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ ভাষা৷ লগতে এই ভাষা এটা ধ্ৰুপদী ভাষা৷ তামিল ভাষা ভাৰতবৰ্ষ, শ্ৰী লংকা, মালয়েছিয়া আৰু ছিংগাপুৰত বসবাস কৰা তামিল লোকসকলে ব্যৱহাৰ কৰে৷ আকৌ, দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ কিছুসংখ্যক ৰাজ্য, মৰিছিয়াছ, ফিজি, ৰি. ইউনিয়ন আদি ৰাজ্যসমূহৰ কিছুসংখ্যক মানুহেও নিজৰ কথা বতৰাত এই ভাষা ব্যৱহাৰ কৰে৷ বৰ্তমান সময়ত সমগ্ৰ পৃথিৱীত প্ৰায় ১০ কোটি মান মানুহে তামিল ভাষা কয়৷ ইণ্টাৰনেটত ভাৰতীয় ভাষাসমূহৰ ভিতৰত যিসমূহ ভাষা ব্যৱহাৰ কৰা হয় তাৰ ভিতৰত বেছিসংখ্যক মানুহে তামিল ভাষা ব্যৱহাৰ কৰা পৰিলক্ষিত হয়৷

        তামিল ভাষাৰ তিনিহেজাৰ বছৰীয়া পুৰণি ইতিহাস আছে৷ তামিল ভাষাৰ নীতিশাস্ত্ৰ ‘তিৰুক্‌কুৰল’ খন লিখা প্ৰায় দুহেজাৰ বছৰ হৈ গ’ল যদিও বৰ্তমান সময়তো এয়া জনসাধাৰণে পঢ়িব পাৰে৷ এই ভাষা পুৰণি হোৱাৰ লগতে অতীজৰে পৰা নিৰৱচ্ছিন্নভাৱে জনসাধাৰণৰ মাজত প্ৰচলিত হৈ আহিছে৷

ইতিহাস 

        ভাৰতবৰ্ষত প্ৰচলিত ভাষাসমূহৰ ভিতৰত তামিল ভাষাই বৃহৎ আৰু দীঘলীয়া পৰম্পৰা ৰক্ষা কৰি আহিছে৷ ইয়াৰে কিছুসংখ্যক সাহিত্যই দুহেজাৰ বছৰ অতিক্ৰম কৰিবলৈও সক্ষম হৈছে৷ ভাৰতবৰ্ষত এতিয়ালৈকে প্ৰায় একলাখমান শিলালিপি পোৱা গৈছে৷ ইয়াৰে ৬০ হাজাৰমান তামিলনাডুত পোৱা গৈছে আৰু ইয়াৰে ৯০ণই তামিল ভাষাত লিখা৷ প্ৰাচীন কালত তামিল ভাষাৰ সাহিত্যসমূহ তালপাতত লিখা হৈছিল৷ সেয়ে তাৰ উৎপত্তিৰ সঠিক সময় সম্পৰ্কে তালপাতসমূহৰ পৰা জানিব পৰাটো সম্ভৱপৰ নহয়৷ বৰ্তমানে তামিলনাডুৰ ‘কিলদি’ নামৰ খনন কাৰ্যত সিসমূহ তথ্য পাতি উদ্ধাৰ হৈছে; সেই সমূহৰ জৰিয়তে তামিল ভাষাটো ২৫ হাজাৰ বছৰ আগৰ পুৰণি বুলি জানিব পৰা গৈছে৷ তামিল ভাষাত পোৱা প্ৰথম গ্ৰন্থখন হ’ল ‘টোলকাপিয়ম’ ৷ এইখন এখন ব্যাকৰণ গ্ৰন্থ৷ এই গ্ৰন্থখনত প্ৰাচীন কালত সৃষ্টি হোৱা তামিল ভাষা সম্বন্ধে ব্যাখ্যা কৰা আছে৷ তামিল ভাষাৰ প্ৰথম আৰু প্ৰাচীন কাব্যখন হ’ল ‘চিলপ্‌পদিকাৰম’৷ এইখনৰ ৰচনাকাল দ্বিতীয় শতাব্দী৷ তামিল সাহিত্যিক সকলে তামিল সাহিত্যক ৫ টা ভাগত ভগাইছে-

আধুনিক তামিল সাহিত্যৰ নিৰ্মাতা (Makers of Modern Tamil Literature)

 

ড॰  বি.বিজয়কুমাৰ  & অনামিকা ৰাজবংশী

         আধুনিক তামিল সাহিত্যৰ জগতলৈ বহুকেইজন সাহিত্যিকে বৰঙণি আগবঢ়াইছে৷ তাৰ ভিতৰত কিছুসংখ্যক সাহিত্যিকৰ নাম আৰু সাহিত্যকৃতিৰ  পৰিচয় ইয়াত দাঙি ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা হ’ল–

ক] সুব্ৰমণিয় ভাৰতি  [১৮৮২-১৯২১]ঃ

        সুব্ৰমণিয় ভাৰতিক ‘মহাকবি’ বুলি কোৱা হয়৷ তেওঁ এজন কবি, লেখক, সমাজ সংস্কাৰক আছিল৷ তেওঁ ভাৰতিয়াৰ  বুলিও জনাজাত৷ ভাৰতিয়াৰ আধুনিক তামিল সাহিত্যৰ প্ৰথিতযশা কবি৷ আধুনিক তামিল কবিতাৰ বাটকটীয়া হিচাপে তেওঁৰেই নাম ল’ব পাৰি৷

        তামিল দেশ, তামিল মানুহৰ প্ৰাচুৰ্য, ভাৰতীয় স্বাধীনতা আন্দোলন, নাৰী স্বাধীনতা, জাতি-ভেদ প্ৰথা, ধৰ্মীয় আন্দোলন আদি বিভিন্ন বিষয়ক লৈ ভাৰতিয়ে অনেক কবিতা আৰু প্ৰবন্ধ ৰচনা কৰিছিল৷

        তেওঁৰ কবিতাসমূহে দক্ষিণ ভাৰতৰ জনগণক ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলনত জঁপিয়াই পৰিবলৈ অনুপ্ৰেৰণা যোগাইছিল৷ এত্‌তপ্প নায়ক্কৰ নামৰ ৰজা এজনে সুব্ৰমণিয়মৰ কবিতা পঢ়ি যথেষ্ট আকৰ্ষিত হৈছিল আৰু তেঁৱেই সুব্ৰমণিয়মক ভাৰতি উপাধি প্ৰদান কৰিছিল; যাৰ অৰ্থ হ’ল ‘সৰস্বতী দেৱী’৷ ভাৰতিৰ কবিতাৰ পাণ্ডুলিপিসমূহ তামিলনাডু চৰকাৰে সংগ্ৰহ কৰি সমগ্ৰ ভাৰতবৰ্ষতেই পঢ়িবৰ বাবে ৰাষ্ট˜ীয়কৰণ কৰাই দিছিল৷

        কেৱল তামিল ভাষাৰেই নহয় ভাৰতিয়ে ফৰাচী, সংস্কৃত, বাংলা, হিন্দী, ইংৰাজী আদি ভাষাতো বিচক্ষণ পণ্ডিত আছিল৷ এই ভাষাসমূহৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ লেখাসমূহ তেওঁ তামিল ভাষালৈ অনুবাদ কৰি উলিয়াইছিল৷

তামিল চুটিগল্পৰ ইতিহাস (History of Tamil Short Stories)

 তামিল চুটিগল্পৰ ইতিহাস (History of Tamil Short Stories)

দীপশিখা পাল

 

        সাহিত্যৰ অভিন্ন ভাগ ‘চুটিগল্পৰ’ পৰিভাষাত যদিও ‘চুটি ’ শব্দটো আছে, তথাপি ইয়াৰ ক্ৰমবিকাশৰ ইতিহাস যথেষ্ট দীঘলীয়া৷ চুটিগল্প আজিও নতুন ক্ষমতা তথা বিবিধতাৰে এটি নৈৰ দৰে নিৰন্তৰে বৈ আছে৷ সাহিত্যত চুটিগল্প এটা নিৰ্দিষ্ট প্ৰকাৰ স্বৰূপে গঢ় লৈ উঠাৰ বহু শতাধিক আগৰে পৰা কাহিনীৰ পৰম্পৰা প্ৰচলিত আছিল৷ মানুহৰ যেতিয়া প্ৰথমবাৰৰ বাবে নিজৰ কিবা অভিজ্ঞতা অথবা অনুভূতিৰ কথা প্ৰকাশ কৰাৰ ইচ্ছা জাগ্ৰত হৈছিল, সম্ভৱতঃ তেতিয়াৰে পৰা কাহিনী কোৱাৰ পৰম্পৰা আৰম্ভ হৈছিল, সেয়েহে ইয়াৰ উৎপত্তিৰ নিৰ্দিষ্ট সময় কোৱা সম্ভৱ নহয়৷ কিন্তু বিশ্বৰ বিভিন্ন সাহিত্যলৈ মন কৰিলে দেখিবলৈ পোৱা যায় যে বিশ্বৰ বিভিন্ন ঠাই যেনে- গ্ৰীচ, ইজিপ্ত, আৰৱ, ভাৰত আদিত মৌখিক সাহিত্যৰ ভিতৰত পৰা কাহিনী কোৱা পৰম্পৰা বহু পৌৰাণিক তথ্য সমৃদ্ধ৷

        যুগ যুগ ধৰি ভাল চিন্তা ধাৰা, আদৰ্শ, নৈতিকতা আদিৰ মানুহৰ মাজত বিস্তাৰ  কৰিবলৈ বিজ্ঞ ঋষিমুনি, দাৰ্শনিক, গুৰু সকলে চুটি গল্পৰ সহায় লৈছিল৷ পঞ্চতন্ত্ৰ, ঈচপৰ সাধু আদিত কাহিনীবোৰ অতি সৰলভাৱে তথা কাউৰী, শিয়াল, বাঘ, সিংহ আদি জীৱ-জন্তুৰ সহায় লৈ প্ৰস্তুত কৰা হৈছিল যদিও এইবোৰ কাহিনীৰ মূল উদ্দেশ্য মানৱ জীৱনৰ সংগ্ৰাম, আদৰ্শ আদি দাঙি ধৰা৷ মন কৰিবলগীয়া কথা হ’ল যে এই ধৰণৰ চুটি গল্প প্ৰায়েই ধাৰ্মিক গ্ৰন্থ তথা বাণীত ঠাই লাভ কৰিব সক্ষম হয়৷ যেনে– যীশুৰ উপদেশ, বুদ্ধদেৱৰ জাতকমালা, জৈন, শৈৱ, বৈষ্ণৱ পৰম্পৰাৰ কাহিনী ইত্যাদি৷ এই কাহিনীবোৰৰ মূল উদ্দেশ্য কেৱল ৰং-ধেমালি প্ৰদান কৰাই নহয়, মানৱ জীৱনক পথ প্ৰদৰ্শন কৰাও ইয়াৰ উদ্দেশ্য৷

তামিল উপন্যাসৰ আৰম্ভণি আৰু বিকাশ (Origin and development of Tamil Novel)

তামিল উপন্যাসৰ আৰম্ভণি আৰু বিকাশ (Origin and development of Tamil Novel)

গীতালি শইকীয়া

 

উপন্যাস হ’ল আধুনিক কথাশিল্প৷ ই সাহিত্যৰ এটা জনপ্ৰিয় বিভাগ [genre]৷ ১৮শ শতিকাত ইউৰোপত প্ৰথম উপন্যাস ৰচিত হয়৷ ইটালীয় ভাষাৰ ‘নভেলা’ [novella] শব্দৰ পৰাই ‘নভেল’ শব্দৰ সৃষ্টি হৈছে৷ ‘নৱেলা’ৰ অৰ্থ হ’ল গল্প বা কাহিনী৷ ইটালীয় শব্দ ‘নভেলা’ৰ পৰা ইংৰাজী ‘নভেল’ শব্দটো আহিছে যদিও উপন্যাসৰ লগত ‘নভেলা’ৰ সাদৃশ্য নাই৷ বৰঞ্চ চুটিগল্পৰ লগতহে ‘নভেলা’ ওচৰ চপা৷

 উপন্যাস হ’ল গদ্যত লিখা বৰ্ণনাত্মক ঘটনাৰ সমষ্টি৷ মানৱ জীৱনক লৈ সৃষ্টি কৰা কাহিনী ভিত্তিক ৰচনা; বাস্তৱ জীৱনৰ পৰা বুটলি লোৱা চৰিত্ৰৰ জীৱন ভিত্তিক গল্পৰ সমাহাৰ৷ উপন্যাসত বাস্তৱ জীৱনৰপৰা চৰিত্ৰ বুটলি লৈ কাহিনীৰ বিন্যাস কৰা হয়৷

ইতিহাসৰ কাহিনীৰ আধাৰত ঐতিহাসিক উপন্যাস [historical novel] ৰচিত হয়৷ পৰিচিত কাহিনী এটা লেখকৰ কল্পনাৰ প্ৰভাৱত জীৱন্ত হৈ উঠে;  ঐতিহাসিক কাহিনীৰ সহায়ত সৃষ্ট প্লটৰ মাজেৰে অতিশয় প্ৰাণস্পৰ্শী হৈ উঠে৷ বুৰঞ্জীমূলক বা ঐতিহাসিক উপন্যাসৰ বৈশিষ্ট্য এয়ে যে বুৰঞ্জীৰপৰা চৰিত্ৰবোৰ গ্ৰহণ কৰা হয় যদিও বুৰঞ্জীত উল্লেখ নথকা চৰিত্ৰসমূহৰ কামনা-বাসনা, ভাৱ অনুভূতিক ঔপন্যাসিকে পাঠকৰ আগত উদঙাই দিয়ে৷

মূল কাহিনীৰ লগত কিছুমান সহযোগী বা পাশ্বৰ্ কাহিনী ঔপন্যাসিকে সংযোগ কৰে৷ যি সþময়ৰ ঘটনা উপন্যাসখনত বৰ্ণিত হয়, সেই সময়ৰ সমাজ, সামাজিক ৰীতি-নীতি, পৰম্পৰা তথা আচাৰ-আচৰণৰ সম্যক জ্ঞান ঔপন্যাসিকগৰাকীয়ে আহৰণ কৰা দৰকাৰ৷ অন্যথা উপন্যাসত বৰ্ণিত মানুহ, সমাজ, সামাজিক ৰীতি-নীতি, জন- মানস, পৰিৱেশ- পৰিস্থিতি আৰু অতীতৰ পৰিৱেশ-পৰিস্থিতি তথা সামাজিক জীৱনৰ মাজত বিসঙ্গতি দেখা দিব; যাক  কাল বিৰোধ দোষ [anachronism] বুলি কোৱা হয়৷ সেয়েহে ঔপন্যাসিকজনে অতীতৰ ঘটনাৱলীৰ জ্ঞান আহৰণ কৰা দৰকাৰ৷ উপন্যাসত ব্যক্তি আৰু সমাজৰ সংঘাত দেখুওৱা হয়৷ চৰিত্ৰৰ কাৰ্যাৱলী বা মানসিক দ্বন্দ্ব তথা আচৰণে উপন্যাসৰ কাহিনীক ক্ষিপ্ৰ কৰি তোলে৷ বিভিন্ন সময়ক পটভূমি হিচাপে লৈ উপন্যাস ৰচিত হয়৷ সেয়েহে উপন্যাসত এটা সময়ৰ মানুহৰ জীৱন, মানুহৰ আচৰণ আৰু সমাজৰ বিভিন্ন দিশৰ ছবি অংকিত হয়৷

আধুনিক তামিল গদ্য সাহিত্য (Tamil Prose)

 

আধুনিক তামিল গদ্য সাহিত্য (Tamil Prose)

অৰ্ণৱ শৰ্মা

 

        তামিল গদ্যৰ বিকাশৰ যি ইতিহাস তাৰ পৰিধি যথেষ্ট ব্যাপক৷ ইয়াৰ আৰম্ভণি খ্ৰীষ্টপূৰ্ব পঞ্চম শতাব্দীত হৈছিল আৰু প্ৰায় বিংশ শতাব্দীত তামিল গদ্যই বৰ্তমানৰ ৰূপ পাইছে৷ বিকাশৰ ইতিহাসলৈ লক্ষ্য কৰিলে এটা কথা স্পষ্ট হয় যে কোনো সময়ত তামিল গদ্য সাহিত্যৰ প্ৰভূত উত্থান হোৱাৰ বিপৰীতে কোনো সময়ত ইয়াৰ বিকাশ স্থবিৰ হৈ পৰিছিল৷ সেয়া হ’লেও তামিল গদ্যত শিলালেখ, টীকা-ভাষ্য আৰু প্ৰায় সকলো বিষয়ৰ কিতাপ উপলব্ধ৷ ঊনবিংশ আৰু বিংশ শতিকাত মঞ্চত ভাষণ দিবলৈ; ৰেডিঅ’, নাটক, পত্ৰিকাৰ উপৰিও বাতৰি-কাকত, বিজ্ঞান-প্ৰযুক্তিবিদ্যা আদি বিষয়ৰ কিতাপ ৰচনা কৰিবলৈ গদ্যক উপযুক্ত মাধ্যম হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে৷ প্ৰস্তাৱিত এই চমু প্ৰবন্ধটিত তামিল গদ্যৰ সমস্ত ইতিহাসৰ সম্পূৰ্ণ বিৱৰণ দিয়াটো সম্ভৱ নহয়৷ সেয়ে প্ৰবন্ধটিত সংক্ষেপে তামিল গদ্যশৈলীৰ কিদৰে বিকাশ হৈছিল আৰু বিগত বছৰবোৰত তামিল গদ্যশৈলীয়ে কিদৰে সফলতা অৰ্জন কৰিছে, সেয়া আলোচনা কৰা হ’ব৷

        [ৰ]

        ১৮৬২ চনত তামিল-ইংৰাজী শব্দকোষ প্ৰণয়ন কৰা মিষ্টাৰ বিন্সলোৱে তামিল গদ্যৰ বিষয়ে নিম্নলিখিত বক্তব্য আগবঢ়াইছে–

        “তামিল গদ্যশৈলী বৰ্তমানলৈ নিৰ্মণাৱস্থাত আছে আৰু বিদ্বান লোকসকলে ইয়াক গঢ় দিবলৈ যি চেষ্টা অব্যাহত ৰাখিছে, তাত এদিন সফল হ’বই৷ বহু লোকে কবিতা অতি সহজে লিখিব পাৰিলেও শুদ্ধ গদ্যৰে এক পৃষ্ঠাও লিখিব নোৱাৰে৷”

        আন এগৰাকী পাশ্চাত্য পণ্ডিত মিষ্টাৰ জন মৰডাকে ১৮৮৫ চনত ‘তামিল কিতাপৰ বিষয়ানুসৰি সূচীপত্ৰ’ প্ৰকাশ কৰিছিল৷ পুথিখনত তেওঁ এইদৰে উল্লেখ কৰিছে–

        “আয়ুৰ্ৱেদ, গণিত, ব্যাকৰণৰ পুথি তথা কোষগ্ৰন্থকে আদি কৰি প্ৰায় সকলো তামিল সাহিত্য পদ্যত ৰচিত; কেৱল বাক্যসমূহৰ টীকাতহে পাৰ্থক্য দেখা যায়৷”

তামিল নাটকৰ উদ্ভৱ আৰু বিকাশ (Origin and Development of Tamil Drama)

তামিল নাটকৰ উদ্ভৱ আৰু বিকাশ (Origin and Development of Tamil Drama)

ড॰ গোলকেশ্বৰ গোস্বামী

 

        তামিল সাহিত্যত প্ৰকৃত লিখিত নাটকৰ আৰম্ভণি খৃষ্টীয় সপ্তদশ শতিকাৰ সময়ৰ পৰাহে পোৱা যায়৷ তাৰ আগৰ সময়ৰ তামিল নাটকৰ বুৰঞ্জী নিৰ্ধাৰণৰ বাবে সেয়ে পুৰণি তামিল সাহিত্য আৰু মধ্যযুগৰ অনুশাসন-শিলালিপি আদিৰ তথ্যৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিবলগীয়া হয়৷ সপ্তদশ শতিকাৰ সময়তহে তামিল নাটকৰ প্ৰকৃত লিখিত নিদৰ্শন পোৱা গ’লেও আৰু সেই সময়ৰে পৰা বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ নাটকৰ সৃষ্টি হৈ আহিলেও ঊনবিংশ শতিকাৰ শেষ সময়ৰ পৰা পাশ্চাত্য সাহিত্যৰ সৈতে সান্নিধ্যলৈ অহাৰ পাছৰ পৰাহে তামিল নাটকৰ লক্ষ্যণীয় পৰিৱৰ্তন ধৰা পৰে৷ তামিল নাটকৰ বুৰঞ্জীক সাধাৰণতে তলত দিয়া ধৰণে চাৰিটা ভাগত ভাগ কৰিব পাৰি-

        ক] খ্ৰীঃ পূঃ তৃতীয় শতিকাৰ ব্যাকৰণ সম্পৰ্কীয় পুথি ‘তোল্‌কাপ্‌পিয়ম’ৰ  যুগৰ পৰা ষোড়শ শতিকালৈ ৰচিত নাটক;

        খ] সপ্তদশ-অষ্টাদশ শতিকাৰ নাটক

        গ] ঊনবিংশ শতিকাৰ নাটক আৰু

        ঘ] বিংশ শতিকাৰ সময়ৰ পৰা ৰচিত নাটক

[ক] ‘তোল্‌কাপ্‌পিয়ম’ৰ যুগৰ পৰা ষোড়শ শতিকালৈ ৰচিত নাটক ঃ

        স্মৰণাতীত কালৰে পৰা তামিল দেশত থিয়েটাৰ, নাটক আৰু অভিনেতা দল আদিৰ প্ৰচলন থকাৰ উমান পোৱা যায়৷ সংঘম সাহিত্যৰ  বিভিন্ন ক্ষেত্ৰত ‘পাণৰ’ নামৰ গায়ক আৰু ‘ৱিৰলিয়ৰ’, ‘কূত্তৰ’  আৰু ‘পোৰুনৰ’  নামৰ নৰ্তকৰ জনপ্ৰিয়তা আৰু নাটকৰ ক্ষেত্ৰত তেওঁলোকৰ বৰঙণিৰ উল্লেখ আছে৷ তদুপৰি এই যুগত সংগীত আৰু নৃত্যৰ প্ৰতি গুৰুত্ব দিয়া বিষয়টোৱেও প্ৰাচীন তামিল দেশত নাটক এবিধ উপাদেয় আৰু প্ৰশংসাৰ্হ কলা আছিল বুলি বুজিব পাৰি৷ খ্ৰীষ্টপূৰ্ব তৃতীয় শতিকাৰ ব্যাকৰণ সম্পৰ্কীয় তোল্‌কাপ্‌পিয়ম- পুথিত সাধাৰণ লোকৰ আঠ প্ৰকাৰৰ অনুভূতি সাপেক্ষে  আঠটা ৰসৰ আলোচনাৰ ক্ষেত্ৰত যাত্ৰা বা যাত্ৰাভিনয়ৰ পৰম্পৰাৰ বিষয়েও আলোচনা কৰিছে৷ এই পুথিৰ ‘মেয়্‌প্‌পাটটিয়ল’  অংশত এইবোৰ বিষয়ৰ ব্যাখ্যা আছে৷ ‘মেয়্‌প্‌পাটটিয়ল’ অংশৰ অধ্যয়নে এই কথা স্পষ্টভাৱে বুজায় যে ৰচকে নাটকীয় কলাৰ দিশৰ পৰাই এই সাহিত্যিক ৰস সমূহৰ ব্যাখ্যা কৰিছিল৷ প্ৰাচীন কালত নৃত্যৰ লগত একেলগে নাটকৰো বিকাশ হৈছিল৷ এই দুয়োবিধ কলা যিহেতু বহুক্ষেত্ৰত সদৃশ আছিল; সেয়ে ‘তোল্‌কাপ্‌পিয়ম’ আদি পুথিত নৃত্য সম্পৰ্কত বিশেষ কথা বেলেগকৈ আলোচনা কৰা হোৱা নাছিল৷ অৱশ্যে ‘চিলপ্‌পদিকাৰম’   আৰু ‘মণিমেখলই’  আদি মহাকাব্যত বিভিন্ন আখ্যানৰ ঘটনাৰ ভিত্তিত গঢ় লৈ উঠা বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ নৃত্য আৰু লোকনৃত্যৰ উল্লেখ পোৱা যায়৷ তামিল ভাষাৰ ব্যাকৰণ সম্পৰ্কীয় পুথি আৰু পুৰণি মহাকাব্যত সন্নিৱিষ্ট এইবোৰ উল্লেখে তামিল দেশত পুৰণি কালতেই নাটকৰ প্ৰচলনৰ সাক্ষী দাঙি ধৰে৷ কিন্তু তামিল দেশৰ পণ্ডিতসকলে পুৰণি কবিতাসমূহৰ সংৰক্ষণত যিমান গুৰুত্ব দিছিল; নাটকসমূহৰ সংৰক্ষণত কিন্তু তেনে গুৰুত্ব দিয়া নাছিল৷ ফলস্বৰূপে প্ৰাচীন তামিল সাহিত্যৰ নিদৰ্শন স্বৰূপে ‘চংকম’ নামৰ কবিতাৰ সংকলন যথেষ্ট পৰিমাণে পোৱা যায় যদিও পুৰণি নাট্য-সাহিত্যৰ কোনো এটি সংকলনেই বৰ্তমান পোৱা নাযায়৷ যিসকল সাধাৰণ লোকে দৰ্শক ৰূপত নাটক চাই আনন্দ উপভোগ কৰিছিল; তেওঁলোকে পৰৱৰ্তী পুৰুষৰ বাবে এইবোৰ সংৰক্ষণ কৰি ৰখাৰ যত্ন সমূলি কৰা নাছিল৷

আধুনিক তামিল কবিতা (Modern Poetry of Tamil)

 

আধুনিক তামিল কবিতা (Modern Poetry of Tamil)

ফাতেমা বেগম

 

        বিশ্বৰ অতি নগণ্য  ভাষাৰহে একোটা চহকী আৰু পুৰাতন সাহিত্যৰ ঐতিহ্য আছে৷ তামিল ভাষাৰ সাহিত্য সেইসমূহৰ ভিতৰত অন্যতম৷ তামিল ভাষাত ৰচিত কাব্য সাহিত্যৰ প্ৰায় ২০০০ বছৰীয়া ইতিহাস উপলব্ধ৷ এটা দীৰ্ঘ আৰু অবিৰত সাহিত্যিক ঐতিহ্যতহে নতুন পৰম্পৰাৰ ক্ৰমবিকাশ আৰু পুৰণি পৰম্পৰাৰ স্থল থাকে৷ পুৰণি পৰম্পৰাৰ পৰা আঁতৰি নতুনক আঁকোৱালি লোৱা তামিল সাহিত্যৰ পৰম্পৰাৰ বুৰঞ্জী অতি সুন্দৰকৈ আলোচনা কৰিব পাৰি৷

        পৰম্পৰাই সদায় এক কতৃৰ্ত্বৰ ভূমিকা গ্ৰহণ কৰে৷ বিভিন্ন সময়ত তামিল সাহিত্যত এটা নতুন সাহিত্যৰ ধাৰা ঠন ধৰি উঠাৰ পথ মসৃণ নাছিল৷ যিহেতু সামাজিক পৰিৱৰ্তনৰ লগে লগে সাহিত্যৰো পৰিৱৰ্তন ধুৰূপ, সেয়েহে জটিলতাৰ মাজেদি হ’লেও সাহিত্যৰ নতুন ধাৰাৰ বিকাশ সম্ভৱপৰ হৈছিল৷

        এই ক্ৰমবিকাশৰ পৰম্পৰাৰ সম্পৰ্কে থ্ব. ত্ন. ত্ত.-ৰ ভাষাত ক্টTamil  poetry has been changing often, beyond recognition through constant experiments of the world and necessary contact with other groups and languages.ক্ট অৰ্থাৎ বিভিন্ন পৰীক্ষণ আৰু আন আন ভাষা তথা লোকৰ সংস্পৰ্শত তামিল কবিতাৰ ধাৰা সঘনাই সলনি হৈ আহিছে৷

        বিশ্বৰ আন আন দেশৰ সাহিত্যৰ প্ৰতি সচেতনতা আৰু ইয়াৰ অপৰিহাৰ্য প্ৰভাৱ তামিল সাহিত্যত ঊনবিংশ শতিকাৰ শেষৰফালে আৰু বিংশ শতিকাৰ আৰম্ভণি ভাগত দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ আনহাতে ভাৰতিয়ে (দ£পণ্ঠ) বিশ্বৰ বিভিন্ন ঠাইৰ সাহিত্য অন্বেষণেৰে বিভিন্ন সাহিত্যিক বৈবিধ্যসমূহ  ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ আহ৩ান জনায়৷ তেওঁ নিজে ইংৰাজী সাহিত্যত ব্যৱহূত অমিত্ৰাক্ষৰ ছন্দৰ (Blank verse) ব্যৱহাৰ তামিল সাহিত্যত সূচনা কৰে৷

আধুনিক তামিল কাব্য-সাহিত্য (Tamil Kavya Literature)

 

আধুনিক তামিল কাব্য-সাহিত্য (Tamil Kavya Literature)

মীৰ আব্দুৰ ৰহিম

 

        আধুনিক তামিল পদ্য সাহিত্যৰ দিক্‌দৰ্শক কোন বুলি সুধিলে প্ৰথমতে  সুব্ৰমনিয় ভাৰতীৰ  নাম উল্লেখ কৰিব লাগিব৷ কবি হিচাপে সুব্ৰমনিয় ভাৰতী কেৱল তামিলনাডুতেই নহয়, সমগ্ৰ ভাৰতবৰ্ষতেই জনপ্ৰিয়৷ ভাৰতীৰ এনেকুৱা কিছুমান অনুৰাগী আছে; যিসকলে তেওঁক বিশ্বকবিৰ মৰ্যাদা দিব খোজে৷ যিয়েই নহওক কিয় আধুনিক তামিল পদ্য সাহিত্যৰ উদ্ভৱ আৰু বিকাশৰ ক্ষেত্ৰত ভাৰতীৰ যি অৱদান সেয়া কোনেও অস্বীকাৰ কৰিব নোৱাৰে৷

        প্ৰশ্ন উত্থাপিত হ’ব পাৰে যে ভাৰতীৰ পূৰ্বতে আধুনিক তামিল পদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টি হোৱা নাছিল নেকি? ভাৰতীৰ পূৰ্বতেও আধুনিক তামিল পদ্য সাহিত্যৰ সৃষ্টি হৈছিল যদিও ভাৰতীৰ হাততহে ই নতুন ৰূপ পৰিগ্ৰহ কৰি পূৰ্ণতা তথা বিকাশ লাভ কৰে৷ ইয়াৰ পৰা এটা কথা স্পষ্ট যে কবি ভাৰতী আধুনিক তামিল পদ্য সাহিত্যৰ মূল ধাৰক আৰু বাহক৷ ভাৰতীক আধুনিক তামিল পদ্য সাহিত্যৰ কেন্দ্ৰীয় ব্যক্তি হিচাপে ধৰি ইয়াক তিনিটা ভাগত বিভক্ত কৰিব পাৰি; যেনে– প্ৰাক্‌ ভাৰতী পদ্য সাহিত্য, ভাৰতী পদ্য সাহিত্য আৰু উত্তৰ ভাৰতী পদ্য সাহিত্য৷

        সকলো পদ্য সাহিত্যক কবিতা বুলি ক’ব পৰা নাযায় যেতিয়ালৈকে কবিতা পদ্য সাহিত্যৰ অন্তৰ্গত হয়৷ পদ্য আৰু কবিতা ৰচনাৰ ধাৰাৰ মাজত পাৰ্থক্য আছে৷

তামিল সাহিত্যৰ আধুনিক যুগ (Modern Period)

 

তামিল সাহিত্যৰ আধুনিক যুগ (Modern Period)

পূজা বৰুৱা

 

        ইংৰাজসকলৰ শাসন সুদৃঢ়ভাৱে স্থাপিত হোৱাৰ পিছত তামিল ভাষাৰ সন্মুখত এক বৃহৎ সমস্যাৰ সৃষ্টি হ’ল৷ ইয়াৰ পূৰ্বে হাজাৰ হাজাৰ বছৰ ধৰি তামিল প্ৰদেশৰ সকলো কাম, ৰাজকাৰ্য, বেপাৰ-বাণিজ্য আৰু অন্য কাম-কাজ তামিল ভাষাতেই চলিছিল৷ ইংৰাজসকলে এই ব্যৱস্থাক একেবাৰেই শেষ কৰি দিলে, সেয়েহে সাধাৰণ জনতাৰ তামিল শিকাৰ প্ৰবৃত্তি কম হ’বলৈ ধৰিলে৷ আনহাতে ইংৰাজী ভাষোৰ উচ্ছশিক্ষা লাভ কৰা ব্যক্তিসকলে তাৰ সাহিত্যিক ছবিৰ চমকত ইমানেই বিস্মিত হৈ পৰিছিল যে নিজৰ ভাষা-সাহিত্য আৰু নিজৰ সংস্কৃতিৰ প্ৰতি তেওঁলোকৰ মনত হীন ভাবনাই ঠাই ল’বলৈ ধৰিলে৷

        এফালে উপেক্ষা, আনফালে কিছুসংখ্যক পণ্ডিতে কালৰ গতিৰ সৈতে পৰিচিত নহৈ, মধ্যকালৰ জটিল শৈলীত পৰম্পৰাগত বিষয়ত সাহিত্য ৰচনা কৰিছিল৷ এইদৰে দুয়ো ফালৰ পৰা ভাষা উৎপীড়িত হৈ চটফটাই আছিল৷ এনে সন্ধিক্ষণত বেদনায়কম পিল্লৈ আৰু গোপাল কৃষ্ণ ভাৰতীৰ  নিচিনা কিছুসংখ্যক প্ৰতিভাশালী ব্যক্তিয়ে গদ্য আৰু পদ্যৰ ক্ষেত্ৰত নতুনত্ব অনাৰ যি প্ৰয়াস কৰিছিল, তাক পণ্ডিতসকলে ভাষাৰ ‘অপমান’ বুলি ভাবিলে৷

        সৌভাগ্যবশতঃ কিছুমান ইংৰাজী শিক্ষিত পণ্ডিতে এই স্থিতিক শুদ্ধ কৰাৰ ক্ষেত্ৰত মনোযোগ দিলে আৰু ইংৰাজীৰ বিশেষত্ব, যেনে– বিশেষকৈ গদ্য সাহিত্যৰ বহুলতা আৰু বিবিধতাক তামিললৈ অনাৰ প্ৰয়াস আৰম্ভ কৰিলে৷ সৰ্বশ্ৰী বী. কো. সূৰ্যনাৰায়ণ শাস্ত্ৰী , সুন্দৰম পিল্লৈ, চি. ৱৈ. দামোদৰম পিল্লৈ , ৰাজম আয়ৰ , মাঘবয়্যা আদি অনেক মহাৰথীৰ নাম  এই ক্ষেত্ৰত উল্লেখনীয়৷

তামিল ভাষাৰ কম্বকৃত কম্বৰামায়ণ আৰু বিল্লিপুত্তুৰ মহাভাৰত (Kamparamayanam and Mahabharatam)

 

তামিল ভাষাৰ কম্বকৃত কম্বৰামায়ণ  আৰু বিল্লিপুত্তুৰ মহাভাৰত (Kamparamayanam and Mahabharatam)

বনশ্ৰী হাজৰিকা

 

        ৰামায়ণ আৰু মহাভাৰত– এই উভয় গ্ৰন্থই ভাৰতৰ সাংস্কৃতিক মহাকাব্যৰূপে বিবেচিত৷ এই দুই গ্ৰন্থৰ মূল সংস্কৃত ভাষা৷ পৰৱৰ্তী সময়ত ভাৰতবৰ্ষৰ বিভিন্ন প্ৰান্তীয় ভাষালৈ এই দুই মহাকাব্য অনূদিত হৈছে৷ হাজাৰ বছৰীয়া ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ বিকাশত মহৰ্ষি বাল্মীকি আৰু ব্যাসৰ দৰে কবিয়ে তেওঁলোকৰ সৃষ্টিৰে প্ৰধান ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিছিল৷ বিভিন্ন ভাষাৰ ব্যৱহাৰ কৰা ভাৰতীয়সকলৰ বাবে অতীজৰে পৰা এই গ্ৰন্থ দুখনে নিৰ্ণায়কৰ ভূমিকা গ্ৰহণ কৰি আহিছে৷ তীৰ্থযাত্ৰী পণ্ডিতকে আদি কৰি সমাজৰ প্ৰতিটো স্তৰৰ লোককেই ধৰ্ম-অধৰ্মৰ বিষয়ে নীতিজ্ঞান প্ৰদান কৰি আহিছে৷ এই নশ্বৰ জগতত কিদৰে অবিনশ্বৰ সত্য প্ৰাপ্তিৰ দ্বাৰা পৰমাত্মাত লীণ হ’ব পাৰি সেই বিষয়ে প্ৰেৰণা দি আহিছে৷

        তামিল ভাষা সাহিত্য সম্পদত যথেষ্ট চহকী৷ এতিয়ালৈকে প্ৰাপ্ত তামিল ভাষাৰ প্ৰাচীনতম গ্ৰন্থখন হৈছে– টোলকাপ্পিয়ম  এই গ্ৰন্থখন তামিল ভাষা-সাহিত্যৰ প্ৰথম কৃতি গ্ৰন্থখনত তামিল ভাষাৰ ব্যাকৰণিক দিশসমূহৰ বিষয়ে আলোচনা হৈছে৷

        তামিল ভাষাত খ্ৰীষ্টপূৰ্বৰ আগৰ যি সাহিত্য প্ৰাপ্ত হৈছে সেইসমূহ গীতিকাব্য৷ প্ৰেম, যুদ্ধ আদি বিভিন্ন বিষয়ক কেন্দ্ৰ কৰি এই কাব্যসমূহৰ ৰচনা কৰা হৈছিল৷ এই কাব্যসমূহৰ বিভিন্ন সংকলন উপলব্ধ৷ এই সমূহৰ ভিতৰত পত্তু পাট্টু   নামৰ কাব্য সংকলন অন্যতম৷ ইয়াৰ ভিতৰত দীৰ্ঘতম কবিতাটো ৭০০ শাৰীত বিভক্ত৷ এই কবিতাটোত মাদুৰাই নগৰৰ বৰ্ণনা কৰা হৈছে৷